Hassa Askerleri: Fedakârlık ve Vefa ile Yazılan Bir Hikâye

Bir gün, yalnızca birkaç adım ötede yaşayan bir köy halkı, geceyi sabah yapmadan geçirdi. Yıldızlar, onlar için her zaman olduğundan biraz daha parlaktı; çünkü içlerinden biri, kaybolmuştu. İsmail, en sevdikleri, her zaman çözüm odaklı, mantıklı ve güçlüydü. Hatta köydeki pek çok kişi ona “Hassa Askeri” derdi. Ancak ne yazık ki, bir sabah, bir askeri harekâttan dönmedi. Kayıptı. Ama bu kayboluş, sadece fiziki bir kayboluş değildi; içindeki anlamı, belki de çok daha derindi.

Ne var ki, köyün kadınları, olan bitene her zaman farklı bakardı. Sema, İsmail’in annesi, sürekli gözleri yaşlıydı ama asla sormazdı neden gitmişti ya da nereye gitmişti. O, Hassa Askeri’nin kaybolmuş olmasını, her an her şeyin kaybolabileceği bir dünya gibi kabul etmişti. Kadınlar, savaşın dışında, savaşın ruhunu, savaşanların geride bıraktığı izleri daha çok hissederdi.

İsmail’in kaybolduğu gün, köyün her köşesinde bir boşluk vardı. Erkekler, kayıplarını bir çözümle geride bırakmaya çalışırken, kadınlar, kaybolanları ve onları kaybedenleri, kalpleriyle, sevdikleriyle, yüreklerinde taşırlar. O kaybolmuş İsmail’in ne kadar özel olduğu, sadece kadınlar tarafından bilinirdi.

Hassa Askerleri, yalnızca toprağa düşmüş kahramanlar değildi. Onlar, sevdikleri için kalp atışlarını sonuna kadar tutan, geride kalmak zorunda kalanlardı. Kadınlar, onları anlamak, bu kayıpları içlerinde yaşamak zorundaydı. Çünkü ne kadar anlamasalar da, kaybolan her bir asker, bu dünyada bir eksiklik yaratıyordu. Ama Sema, oğlunun kaybolmuş olmasının acısını içine atarken, bir yandan da köydeki diğer annelerle birlikte birbirine daha sıkı sarılmayı öğreniyordu. Onunla aynı kaderi paylaşan kadınlar, tek bir doğruyu bildiklerini fark ettiler: “Bir asker kaybolduğunda, bir aile de kaybolur.”

Erkeklerin stratejik düşünmesi, kadınların empatik kalması… Bu her zaman böyleydi, değil mi? İsmail’in kayboluşunun ardından erkekler, el birliğiyle, hemen bir çözüm önerisi geliştirdiler. Hassa Askeri’nin geride bıraktığı yerler, yönler, her şey belirli bir plan doğrultusunda gözden geçiriliyordu. Ama Sema, tek başına, aklında sürekli aynı düşünceyle yaşıyordu: “Neden gitmişti?”

Bir gün, bir akşam vakti, Sema, kaybolan İsmail’in en yakın arkadaşı Ahmet’le karşılaştı. Ahmet, İsmail’in kayboluşunun ardından her şeyin kötüleştiğini kabullenmişti, ama bir noktada bu acıyı, çözmeye yönelik her girişimi engelliyordu. Sema’ya şöyle dedi: “Kadınlar anlamazlar. Bizim gibi çözüm odaklı olamazlar. Kaybolan sadece asker değil, biz de kaybolduk. Bizim yoldaşımız öldü, anne.”

Sema, her zaman yumuşak ve sakin olan, kocaman bir yüreği olan Sema, yalnızca bir şey söyledi: “Belki de kaybolan, sadece İsmail değil. Hepimiz bir parçamızı kaybettik. Ama biliyor musunuz, kaybolan her şeyde bir şeyin başladığını da unutmamalıyız. Bizim kalbimiz hep birbirine bağlıdır. Biz birbirimizi kaybetmedik. O, gittiğinde, geride kalanlardan bir tek biz varız. Ve biz, her şeyin daha anlamlı olduğu bir savaşa girmeliyiz.”

O an, Sema, kalbinin derinliklerinden gelen bir ışığı, Ahmet’e hissettirdi. Belki de herkesin çözüm beklediği bir dünyada, kaybolanların arasında, en güçlü olan şeyin sevgi olduğunu fark etmişti.

Hassa Askerleri’nin Kaybolanları, Hepimizin Kaybolanlarıdır…

Hikâyemiz belki de her köyde yaşanabilecek bir kaybın yansımasıydı. Ancak kaybolan yalnızca İsmail değildi. Her kaybolan insan, geride bıraktığı her parça, bir insanın ne kadar çok değerli olduğunu, sevginin gücünü, dostluğun, sadakatin ne kadar kuvvetli olduğunu anlatıyordu. Bir insan kaybolsa bile, her kaybolan bir yeri daha dolduruyordu.

Bu hikâyeyi okuduktan sonra, kaybolan, bulamadığınız her şeye ne kadar kıymet verdiğinizi bir kez daha hatırlayın. Kimseye kaybolmuş gibi davranmayın. Bütün duygularınız bir bütün. Ve hiç kaybolmazlar. Çünkü her kaybolan, bir yeniliğe gebedir.

Şimdi, sizlere soruyorum. Kaybolan kimdi? Sadece asker mi?